Moerdijk

Tot ongeveer een jaar of 4 geleden had Moerdijk een hele goeie afdeling Sociale Zaken waarbij de mens als mens werd beschouwd en behandeld. Door de inmiddels met een gouden handdruk vertrokken gemeentesik werd die afdeling opgeheven en de medewerkers verdeeld over het hele gemeentehuis. Vanaf die tijd is het steeds slechter geworden omdat de handhaving boven menselijkheid is gesteld. Het lijkt er wel op of mensen die meestal zonder hun schuld in de bijstand komen als potentiële bedriegers worden beschouwd.

Wij hebben al diverse mensen begeleid in hun strijd tegen door de gemeente vaak willekeurig en volledig onterecht genomen maatregelen. Een aantal waar gebeurde zaken in deze gemeente zal ik de komende tijd in mijn column publiceren in de hoop dat de schellen van de ogen vallen bij de verantwoordelijke personen. Maar vooral om een structuurverandering in gang te zetten om de menselijkheid terug te brengen in het gemeentelijke apparaat. En pas als dat lukt mag het huidige team van a-sociale zaken zich weer Sociale Zaken gaan noemen.

Nu is dat onmogelijk, alleen al op basis van bij ons bekende zaken. Maar wij zijn niet de enige hulpverleners en er zijn zeker en vast nog meer gevallen van onwaardige behandeling van onze medemensen. Vooral door jonge, nog in opleiding zijnde, medewerksters te laten oordelen of mensen recht hebben op een uitkering en het opleggen van strafmaatregelen, gaat het steeds sneller bergafwaarts. Ook aan de opleiding mankeert een heleboel want het is vooral handhaven wat deze meisjes wordt geleerd. Dat de mens voorop hoort te staan en niet moet worden beschouwd als potentiele leugenaar wordt hen duidelijk niet meer bijgebracht. De mens is in Moerdijk een nummer geworden en wordt niet meer als mens gezien en behandeld, en dat is zwaar fout. Om te beginnen eerst een zeer recente zaak.

NIET SPORTEN = GEEN ETEN

Van de gemeente Moerdijk moeten willekeurig aangewezen bijstandsgerechtigden verplicht gaan sporten in Oosterhout. De leidinggevenden die dat hebben verzonnen beweren doodleuk dat mensen eerder werk krijgen door beter te bewegen. En daar geloven zij heilig in, zij gaan echt tot het uiterste om mensen hun wil op te leggen. Hieronder volgen een eerste zaak, waarbij wij geholpen hebben in de strijd tegen de onrechtvaardige en onmenselijke behandeling door de gemeente.

Een gedeeltelijk werkende bijstandsmoeder met twee jonge kinderen die ook oppasmoeder is op de school van die kinderen, werd verplicht tot meedoen aan dat sporten. Bij het eerste gesprek met het bedrijf die het programma uit ging voeren moest opgegeven worden wanneer men niet kon wegens andere afspraken. Zij gaf enkele dagen op maar kreeg ‘s middags op de 1e dag waarvoor zij zich had afgemeld al een brief binnen met de mededeling dat haar uitkering met 50% was gekort omdat zij niet aanwezig was geweest. Zij belde direct met degene wiens naam boven die brief stond en maakte haar ongenoegen duidelijk kenbaar. Dit had tot gevolg dat er nog op diezelfde avond bij haar een brief in de bus werd gestopt waarin stond dat zij nu voor 100% gekort werd.

Zij kwam zij bij onze Hulpdienst terecht die de wethouder ging bellen. Die reageerde alsof wij fout waren en was hoogst verontwaardigd over onze "aantijgingen" en bleef volledig achter het genomen besluit staan. Omdat het totaal onwettig was wat er gebeurde is een bezwaarschrift voor haar opgesteld en aan B&W verzonden. Ook werd de voorzieningenrechter ingeschakeld want cliënte zat plotseling verrekte diep in de problemen

De rechter oordeelde dat cliënte nooit voor dat sportprogramma aangewezen had mogen worden omdat zij niet voldeed aan ook maar één van de drie hiervoor opgestelde voorwaarden: te zwaar, roken en veel stress. Ook heeft zij altijd alles gedaan wat de gemeente haar oplegde en zelfs meer gesolliciteerd dan de verplichte ene keer per week. Waarna de beide dames die de gemeente vertegenwoordigden plotseling op de proppen kwamen met werk via een anderhalf jaar geleden ingeschakeld re-integratiebureau dat cliënte zou hebben geweigerd. De rechter vroeg daarop de hoeveelste keer dat was; het was de 1e keer. Cliënte had tevens geweigerd omdat zij zelf voor 20 uur werk had gevonden en daar was aangenomen. En de gemeentelijke dames waren daar niet echt blij mee. De rechter veroordeelde de gemeente tot het direct intrekken van alle maatregelen; snelle uitbetaling van het geld dat cliënte tegoed had en moest ook de kosten betalen.